IL VIZIO DELL' AMORE / Il quaderno rosso /Gabriele Romagnoli


Η κακή συνήθεια του έρωτα

Γκαμπριέλε Ρομανιόλι




Το κόκκινο τετράδιο

Λένε ότι στον έρωτα αυτό που μετράει είναι να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον. Ας πάρουμε αυτό που συνέβη σ’ εμένα. Δούλευα εφτά χρόνια στο Ινστιτούτο Ερευνών. Τα χρήματα ήταν λίγα, αλλά η ικανοποίηση μεγάλη. Κάναμε πειράματα για την ιατρική. Χρησίμευαν στην παραγωγή καινούριων φαρμάκων. Και χωρίς πειραματόζωα, κανένα βασανισμένο ζώο. Ακόμα και γι’ αυτό ήμουν χαρούμενη. Συμμετείχα σε ένα ερευνητικό σχέδιο, σε μια ομάδα που επικεντρωνόταν στο να βρει μια θεραπεία για την ψωρίαση. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, το σημαντικό είναι ότι είχαμε κάνει ένα ουσιώδες βήμα. Το νέο διαδίδεται στον περίγυρο, οι φαρμακευτικές εταιρίες λυσσάνε, αλλά και η μικρή επιστημονική μας κοινότητα μιλάει πολύ γι’ αυτό. Τότε δεχόμαστε μια πρόσκληση από την Αμερική, από ένα πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, για να πάμε να παρουσιάσουμε την έρευνά μας, τη διαδικασία της και το τελικό αποτέλεσμα μπροστά στη διδακτική τους ομάδα.

            Κανονικά θα πήγαινε ο διευθυντής του ινστιτούτου μας, αλλά η σύζυγός του είναι έγκυος στον τελευταίο μήνα, οπότε τον προσπερνάνε. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο τους προσπερνάνε όλους, ώσπου φτάνουν σ’ εμένα. Εγώ ένα λόγο για να με προσπεράσουν τον είχα, με τα αγγλικά τα πήγαινα χάλια, very bad my english,[1] αλλά στο βιογραφικό μου, για να με προσλάβουν, είχα γράψει ότι τα μιλούσα με ευχέρεια. Και στην επιστημονική κοινότητα θεωρείται δεδομένο ότι επίσημη γλώσσα είναι τα αγγλικά. Μέχρι και οι Κινέζοι τα μιλάνε. Δεν μπορεί κάποιος να πάει στη Μασαχουσέτη και να κάνει μια διάλεξη στα ιταλικά. Ούτε να έχει γράψει ψέματα στο βιογραφικό του. Έτσι, δεν λέω τίποτα, δεν φέρνω αντιρρήσεις και βρίσκομαι σ’ ένα αεροπλάνο για τη Βοστόνη. Από το στρες, κατά τη διάρκεια της πτήσης, έπαθα ψωρίαση.

            Φτάνω και με πηγαίνουν στο χώρο του κολλεγίου, μου δίνουν ένα ωραίο δωμάτιο. Εγώ λέω συνέχεια και μόνο thank you[2] σε όλους. Κλείνομαι στο δωμάτιο και με τη βοήθεια του λεξικού ολοκληρώνω τη μετάφραση του κειμένου μου. Πρέπει να είναι λίγο αλαμπουρνέζικα, αλλά τουλάχιστον είναι κάτι. Θα δοκιμάσω να το διαβάσω αντί να τα πω αυτοσχεδιάζοντας. Με τα σχεδιαγράμματα στον πίνακα μπορώ να τα βγάλω πέρα, οι αριθμοί και τα σύμβολα είναι παντού ίδια. Δεν κλείνω μάτι. Συνεχίζω να ξύνομαι και το δέρμα μου κοκκινίζει. Το πρωί πηγαίνω στην αίθουσα. Βρίσκω μπροστά μου κάτι σαν εξέδρα γεμάτη επιστήμονες. Λέω: «Good morning».[3] Και φυσικά ήθελα να το βάλω στα πόδια. Όμως, βγάζω τις σημειώσεις μου και αρχίζω να μιλάω. Για την ψωρίαση, if I may have your attention.[4]

            Για λίγο σηκώνω τα μάτια μου από τα χαρτιά και βλέπω ότι όλοι στριφογυρίζουν στα έδρανά τους. Έχουν πάρει τα ακουστικά για την ταυτόχρονη μετάφραση. Μιλάω στη γλώσσα τους, αλλά δεν το έχουν καν καταλάβει. Όλοι, εκτός από έναν. Είναι αυτός ο άντρας με τα στρογγυλά γυαλιά που κάθεται στην τρίτη σειρά. Είναι γύρω στα σαράντα, κάποιες τρίχες λιγότερες, αλλά ωραίο πρόσωπο. Εκείνος δεν φοράει ακουστικά, έχει μπροστά του ένα μεγάλο κόκκινο τετράδιο και γράφει. Κρατάει σημειώσεις. Πού και πού σηκώνει τα μάτια του, τα οποία, αν και αντανακλά το φως στους φακούς του, μου φαίνονται ανοιχτόχρωμα και μετά ξαναρχίζει να γράφει. Επίσης, συμφωνεί, γνέφοντας, όταν εγώ κάνω κάποια διακοπή. Μου δίνει κουράγιο, ακόμα και τα αγγλικά μου βελτιώνονται.

            «And so we fight the psoryasis».[5]

            Εγώ ολοκληρώνω, κοιτάζοντας ουσιαστικά μόνο εκείνον, και ρωτάω αν υπάρχουν ερωτήσεις. Εκείνος σηκώνει το χέρι και, με μια αμερικάνικη προφορά που πιο αμερικάνικη δεν γίνεται, μου κάνει μια ερώτηση. Εγώ ξέρω την απάντηση. Τη δίνω, εντελώς ταραγμένη, εκείνος συνεχίζει να συμφωνεί γνέφοντας. Κανένας άλλος δεν το κάνει. Έπειτα μου κάνει μια δεύτερη ερώτηση και άλλη μία, κι έτσι, η διάλεξη διαρκεί όσο θα έπρεπε αν και κανένας, εκτός από εκείνον, δεν την είχε παρακολουθήσει πραγματικά.

Στο τέλος μαζεύω τα πράγματά μου και βγαίνω στο χώρο του κολεγίου. Νιώθω δυστυχισμένη, είναι σαν να είμαι σε πόλεμο με την Αμερική. Εκείνος εμφανίζεται ξαφνικά δίπλα μου, περπατάει σιωπηλός. Τον κοιτάζω, δεν λέω τίποτα. Μόνοι μας, ντρέπομαι πάλι για τα αγγλικά μου. Έτσι μιλάει εκείνος. Λέει: «Θα δειπνήσετε απόψε;» Τα ιταλικά του είναι σαν τα αγγλικά μου. Χαμογελάω και του λέω ναι.

            Τρεις μήνες μετά του το ξαναλέω, σε μια εκκλησία. Εκείνος, σε ολόκληρη την Αμερική, ίσως και στον κόσμο, είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει. Ο έρωτας, σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, γεννιέται από το θαύμα της κατανόησης.

            Έπειτα, μετά το γάμο, αποφασίζουμε να έρθουμε να ζήσουμε μαζί στην Ιταλία. Εκείνος στέλνει όλα του τα πράγματα σε κούτες, μέσω θαλάσσης. Όταν φτάνουν, δεν είναι στο σπίτι. Είμαι μόνη και δεν αντιστέκομαι, ανοίγω τα πακέτα, αρχίζω να τακτοποιώ τα βιβλία. Και κάποια στιγμή βρίσκω το κόκκινο τετράδιο, εκείνο όπου κρατούσε σημειώσεις στη διάλεξη. Το κοιτάζω και συγκινούμαι. Το ανοίγω, αργά. Ξεφυλλίζω μέχρι τη σελίδα εκείνης της ημέρας. Έγραφε τις ημερομηνίες για κάθε τι που σημείωνε. Τη βρίσκω, η διάλεξή μου. Οι σημειώσεις του είναι μουτζούρες χωρίς νόημα. Μετά έχει κάποιες σειρές, όπου το μόνο που έχει γράψει δεκάδες φορές είναι: «Shes a dream», αυτή είναι ένα όνειρο. Ξανακλείνω. Δεν νιώθω απογοητευμένη, το αντίθετο. Καταλαβαίνω ότι τον αγαπώ ακόμα περισσότερο γι’ αυτόν το λόγο και ότι θα το κάνω για πολύ καιρό, γιατί τώρα ξέρω ότι ο έρωτας δεν ζει με θαύματα, αλλά με την επιλογή να προσπαθεί ο ένας να κατανοεί τον άλλο, ακόμα και όταν ο ένας δεν καταλαβαίνει καθόλου τον άλλο.

           


[1] ΣτΜ: Αγγλικά στο κείμενο: «Πολύ κακά τα αγγλικά μου».
[2] ΣτΜ: Αγγλικά στο κείμενο: «σας ευχαριστώ».
[3] ΣτΜ: Αγγλικά στο κείμενο: «Καλημέρα».
[4] ΣτΜ: Αγγλικά στο κείμενο: «Θα ήθελα την προσοχή σας παρακαλώ».
[5] ΣτΜ: Αγγλικά στο κείμενο: «Κι έτσι καταπολεμάμε την ψωρίαση».

Μετάφραση από τα ιταλικά: Αρχοντία Κυπριώτου

Το παραπάνω κείμενο βρίσκεται στη συλλογή διηγημάτων "Η κακή συνήθεια του έρωτα" του Γκαμπριέλε Ρομανιόλι, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΣΚΑΡΙΦΗΜΑ.
Related Posts with Thumbnails