Τα παιδιά, για να λέμε την αλήθεια… είναι της Αριστεράς…
Ναι, ναι, ναι, της Αριστεράς, χωρίς καμία αμφιβολία και όχι μονάχα για τις σφιχτές γροθιές τους, ως σημάδι πρόωρης διαμαρτυρίας.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί αγαπούν χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς διακρίσεις.
Είναι της Αριστεράς γιατί εξαπατούνται, σχεδόν πάντα, σε κοιτάζουν, μες στις μύξες που προκαλούν ντροπή, και αυτά τις καταπίνουν τρισευτυχισμένα. Χαμογελούν, εμπιστεύονται. “Ναι, άντε!”.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί είναι μαζί, πράττουν μαζί, μαλώνουν μαζί, μαζί όμως!
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί αν τους εξηγήσεις τι είναι η Δεξιά… κλαίνε.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί αν τους εξηγήσεις τι είναι η Αριστερά… και πάλι κλαίνε, αλλά λίγο λιγότερο.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί δεν τους χρειάζονται τα περίσσια πράγματα, γιατί τα παπούτσια είναι παπούτσια… ακόμα κι αν αργά ή γρήγορα τους δωρίσουμε ωραία Nike, Reebok, Adidas, αλλά αυτοί είμαστε εμείς…, όχι λογότυπα, αλλά μάρκες, γιατί όσο περισσότερα ξοδεύεις τόσο… καλά τώρα…
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς παρά την ώρα της υποχρεωτικής θρησκευτικής λατρείας.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς χάρη στην ώρα της υποχρεωτικής θρησκευτικής λατρείας.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί, τέλος πάντων, οτιδήποτε και να τους πεις που να μοιάζει αμυδρά με διαταγή, αντιστέκονται: «Τώρα και πάντα».
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί καταλαμβάνουν όλους τους τομείς της ζωής μας.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί, μεταξύ άλλων, παίζουν για λίγο καιρό “γύρω-γύρω όλοι” ανυποψίαστα.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό με Κινεζάκια, Αφρικανάκια, Βολιβιανάκια, και όταν ο μπαμπάς λέει: «Βλέπεις, εκείνος εκεί είναι Αφρικανός.», τον κοιτάζουν όπως κοιτάζεις μια είδηση χωρίς νόημα.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί όταν συγκινούνται κλαίνε, ενώ εμείς οι ενήλικες συγκρατούμαστε ποιος ξέρει γιατί…
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί όταν τους κάνουμε κριτική προσβάλλονται… κάνουν γκριμάτσες, είναι εύθικτα, αλλά όταν τα κρίνουμε δεν επικαλούνται «βάσιμες υπόνοιες».
Κι αν μια μέρα φτάσουμε στο σημείο ακόμη και να τα τιμωρήσουμε, αναμένουν ήρεμα τη συγχώρεση, που αργά ή γρήγορα θα έρθει, η μαμά, ο Ciampi, ο Πάπας. «Μπορώ να δω την κασέτα;» «Ποιος το είπε;» «Ο Πάπας!» «Εντάξει τότε!».
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί διαμορφώνουν μια ιδέα για τον κόσμο, που δεν έχει καμία σχέση με τους κανόνες του κόσμου.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί αν βάλεις εκεί ένα κόκκινο πουλοβεράκι και ένα μαύρο πουλοβεράκι, θα διαλέξουν το κόκκινο, εξαιρούνται οι σοβαρές διαταραχές ή η αχρωματοψία ή οι υποδείξεις αυτών που κάνουν την έρευνα.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί ο Άγιος Βασίλης μοιάζει με τον Καρλ Μαρξ, γιατί η Σταχτοπούτα είναι της Αριστεράς, η Ποκαχόντα είναι της Αριστεράς, ο Ρομπέν των Δασών είναι της εργατικής πρωτοπορίας, κάνει προλεταριακές απαλλοτριώσεις.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί τρέμουν τον τρόμο, γιατί μπροστά στη βία, στη φτώχεια, στην οδύνη υποφέρουν.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί μεγαλώνουν, αλλάζουν, κάνουν αυτοκριτική, αν χρειαστεί.
Τα παιδιά είναι της Αριστεράς γιατί ανάμεσα στον Πίτερ Παν και τον Τσε Γκεβάρα, αργά ή γρήγορα θα βρουν κάτι που τους συνδέει.
Τα παιδιά της Αριστεράς, αν τα καταφέρουν, κρατούν κάτι για μετά, για όταν γίνει πιο δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο, να θυμούνται ότι ήταν παιδιά… της Αριστεράς, τελικά.
«I bambini sono di sinistra» είναι μια παράσταση του 2003 με τον Claudio Bisio σε σκηνοθεσία του Giorgio Gallione. Τα κείμενα έγραψαν οι Michele Serra, Giorgio Terruzzi, Claudio Bisio, Giorgio Gallione και Gigio Alberti. Τα τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση είναι του Fabrizio De André και παίζουν ζωντανά οι Quartetto Zelig.
Τον Απρίλιο του 2005 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Einaudi μια κασετίνα με το dvd της παράστασης και το βιβλίο. Το Rai Due μετέδωσε αυτή την παράσταση τον Απρίλιο του 2009.
Ο Claudio Bisio έδωσε μία συνέντευξη στην εφημερίδα La Repubblica στις 6 Απριλίου 2005. Σ’ εκείνη τη δημοσίευση αναφέρεται το παρακάτω απόσπασμα από την παράσταση “I bambini sono di sinistra”, το οποίο δεν ακούστηκε στο παραπάνω video.
«Io, in fondo, checché ne dica mia figlia, sono di sinistra. Sono sempre stato di sinistra. Nato in via Fratelli Rosselli, la prima casa a sinistra della prima strada a sinistra venendo da corso Matteotti, che resta il corso meno di destra di tutta la circonvallazione. Prima elementare: primo banco a sinistra. Prima media: ultimo banco a sinistra. Prima liceo: a sinistra, primo bar dopo la scuola, quello col biliardo. Precoce, come tutti i veri rivoluzionari. Ho imparato a scrivere prestissimo, molto prima di imparare a leggere. Difatti scrivevo, poi leggevo e mi chiedevo: “Ma che cazzo ho scritto?". Scrivevo con la sinistra. Mi hanno corretto dopo. Reazionari.»
«Εγώ, κατά βάθος, ό,τι και να λέει η κόρη μου, είμαι της Αριστεράς. Πάντοτε ήμουν της Αριστεράς. Γεννημένος στην οδό Fratelli Rosselli, το πρώτο σπίτι στ’ αριστερά τού πρώτου δρόμου αριστερά, όπως έρχεσαι από τη λεωφόρο Matteotti, που παραμένει η λιγότερο δεξιά λεωφόρος ολόκληρου του περιφερειακού. Πρώτη δημοτικού: πρώτο θρανίο αριστερά. Πρώτη γυμνασίου: τελευταίο θρανίο αριστερά. Πρώτη λυκείου: αριστερά, το πρώτο μπαρ μετά το σχολείο, εκείνο με το μπιλιάρδο. Με πρόωρη ανάπτυξη, όπως όλοι οι αληθινοί επαναστάτες. Έμαθα να γράφω πάρα πολύ νωρίς, πολύ πριν μάθω να διαβάζω. Πράγματι, έγραφα, μετά διάβαζα και αναρωτιόμουν: «Μα τι σκατά έγραψα;». Έγραφα με το αριστερό. Με διόρθωσαν μετά. Αντιδραστικοί.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου